martes, 3 de junio de 2008

Os derradeiros días da boina


Artigo íntegro publicado o 2 de xuño de 2008 por Pancho Tristán no xornal Público.


Baltar, el último de los caudillos rurales del PP gallego que consolidaron la base electoral de Fraga, anuncia su retirada.


La historia reciente del conservadurismo español incluye en su banda sonora la melodía de un trombón y el soniquete pegadizo de unos versos cual soflama: “Si no eres del PP, jódete, jódete”. Detrás del trombón, un intérprete poderoso, campechano y astuto, más famoso como político que como músico amateur: el presidente de la Diputación de Ourense, José Luis Baltar Pumar.
En más de una ocasión, Baltar dijo: “Somos los de la boina”. Esos, los de la boina, fueron los que se encargaron de gestionar para el PP los votos de la Galicia rural que permitían a Manuel Fraga ganar las elecciones por goleada. La apelación a la boina era a finales de los años noventa de uso común para diferenciarles de los del birrete: el PP urbanita e ilustrado que tenía en Galicia como referente a un Mariano Rajoy que triunfaba en el Ejecutivo de Aznar.
Baltar, el último superviviente político de aquel grupo de señores del voto, lleva semanas anunciando que se va, que no volverá a optar a la presidencia del partido en la provincia. Los primeros pasos de su partida certifican el fin de la agonía de la era de la boina.
Datos electorales
Los resultados de las elecciones generales fueron el episodio definitivo para el fin de la carrera política de José Luis Baltar (Esgos, Ourense, 1940). La provincia de Ourense lideró la pérdida de votos del PP en Galicia, una de las comunidades autónomas en las que más apoyos se le escabulleron a los conservadores. La maquinaria electoral de un Baltar que otrora entonaba triunfante el jódete, jódete en los shows de campaña daba unas muestras de debilidad sin precedentes.
Perdió más de 27.500 votos. Retrocedía más de siete puntos en el reparto de los sufragios. Y ni siquiera valió el consuelo de que con más del 48% del total de las papeletas, estaban muy por encima de la media del partido en España. Baltar compareció la noche del
9-M ante la prensa con un discurso tan franco como sus canciones: “No obtuvimos los resultados que queríamos. No cabe ningún tipo de consideración con nosotros”.
Ese Baltar que se puso de cara ante la derrota es el mismo que enfrentó en 2004 la renovación del Partido Popular de Galicia asegurando que, si había injerencias de Madrid, abandonaría la formación y recuperaría su propio partido político, que Fraga sumó a su proyecto en 1990 para consolidar su mayoría. Y el mismo que convirtió a la Diputación de la provincia de Ourense en una máquina de generar empleos.
Su hijo, sus dos nueras, los vecinos del municipio en el que comenzó su carrera política como alcalde, amigos, correligionarios: para todos había sitio en la Diputación de Ourense. Y así continúa siendo. El Partido Socialista supo predecir hace 10 días quién ganaría el concurso por una plaza de funcionaria que estaba en liza en el organismo provincial.
Fue la portavoz del PP en el municipio de O Carballiño la que se hizo con el puesto. En la segunda prueba del concurso, los resultados de todos los demás aspirantes parecieron un reto a los estudiosos de la teoría de las probabilidades: en un peculiar caso de desaplicación colectiva, ninguno pasó del cero en el examen.
Trabajo para todos
La red clientelar de Baltar no se quedaba en el reparto de empleos públicos entre familiares y conmilitones. Alguien que dirigió una entidad pública en la provincia de Ourense hace años, cuenta que a veces sonaba el teléfono y era José Luis Baltar, que lo invitaba a cambiar lo que hiciese falta para quedarse con un proveedor determinado para un servicio contratado por la institución. En una ocasión, el teléfono sonó dos veces en tan sólo 24 horas.
Baltar proponía ahora a un proveedor diferente del que había sugerido el día anterior. Este funcionario cree que el político conservador hacía las llamadas desde su despacho para satisfacer a un interlocutor que estaba presente, alguien que se había acercado a pedirle un favor. Y es que el despacho del político orensano tiene un punto Hablar por Hablar. Pero reconvertido en un Pedir por Pedir edificado en una de las provincias de España más afectadas por el envejecimiento, la falta de oportunidades y la precariedad económica.
Planes de futuro
Y así, interpretando en ese entorno la política con algunos aires de los antiguos caciques, José Luis Baltar lleva 18 años al frente de la Diputación de Ourense. Por ahora dejará la presidencia del partido en la provincia en un Congreso que será, seguramente, el año próximo. En la Diputación podrá estar, si así lo quiere, tres años más.
Y quizás mantenga esa costumbre de hacer de su despacho la casa de todos, de recibir a todo aquel que tenga algo que pedirle. Para continuar alimentando una historia que tiene entre sus más importantes capítulos ese que cuenta cómo un alcalde del sur de la provincia quiso homenajearlo con una estatua en la plaza de su pueblo. El mismo alcalde que se ufanaba públicamente de que sólo creía en la Virgen María y en José Luis Baltar.

Que acontece nas Novas Xeracións do PP en Ourense?


O PP cada día sálelle un grano neste sarampelo que está a padecer dende hai uns meses. Os ananos non só lle crecen en Madrid a Mariano Rajoy, tamén en Ourense hai movidiña.

Esta fin de semana NN.XX. da capital ourensana facía unha asmblea para elixir o seu novo presidente da xunta local. Había dúas candidaturas. Unha delas apoiada por Poli Nóvoa, portavoz do PP na capital ourensana, e outra avalada polo Presidente das NN.XX. da provincia, Israel León. Saiu elexido Manuel Eirín, o candidato de Poli, con 91 votos.

O curiosso deste tema é que na sala só había 22 membros de NN.XX. O lío está montado. Acusacións, denuncias, descalificacións, e incluso amenaza de expulsión do partido para o preseidente provincial de NN.XX.

Non é de extrañar que pasen estas cousas. Hai poucos días se elexía a xunta comarcal das NN.XX. de Caldelas, e aquí de seguido vós amoso unhas fotografías da reunión que as xuventudes do PP teñen colgadas no Picassa. Como podedes ver: cheo a rebentar, media de idade de 18 anos, sabia nova e votos a raudales. Logo así pasa o que pasa.
PP quen te viu nesta provincia e quen te vé.









O mundo da moda vistese de negro

Morreu o xenio da moda. O máis grande entre os grandes. O gran Yves Saint Laurent.
Os/as que me coñezades saberedes que eu non son un gran seguidor das tendencias en canto a vestido, pero recoñezo que teño devoción por algúns deseñadores que parecen tan artistas como algúns pintores, escultores ou bailaríns.
Hai uns anos tiven a oportunidade de ver no Museo de Arte Reina Sofía unha exposición de Pertegaz, e creo que foi ahí cando de verdade reparei en todo o arte que hai nas prendas de vestir da alta costura. É todo arte, e quenes as deseñan son uns artistas.
Entre todas estas estrelas, ó meu parecer, sempre houbo unha que brillou con maior intensidade que as demais. E este foi o gran Yves Saint Laurent.
Hedi Slimane, o creador da imaxe masculina de Dior dicía onte que: "Estaba el, e a moita distancia, ó resto".
Comparto as súas palabras. E aínda que había tempo que el xa non deseñaba para a marca que leva o seu nome, Yves Saint Laurent seguía sendo o máis grande.
Creo que tardará tempo en haber outro coma el.

Alaska espida en protesta polas corridas taurinas

Hoxe aparece reflexado en multitude de medios de comunicación que Alaska se saca a roupa para protestar pola crueldade das corridas taurinas.
Esto, en sí, non é que me chamara a atención, xa teñen sido moitos/as os/as famosos/as que aproveitan a súa popularidade para chamar a atención e remover as cociencias sobre un tema que lles preocupa.
O que si me chamoua atención foi parte do que ela dixo na roda de prensa. E para elo trascríbovos un pedaziño do que aparece hoxe no xornal El País:
Sobre a coincidencia da presentación da campaña coa Feira de San Isidro, Alaska resposta: "Non fago esto para aldraxar a ninguén, senón para que a xenteque non ten unha postura crara poida pensar nelo". Á artista non a convencen nin os argumentos económicos nin os culturais que defenden o mundo taurino: "O principal argumento é o sofremento do animal. Ademais, as costumes culturais tamén deben evolucionar. Senón, eu estaría na fogueira e vosoutras fregando cacharros", bromeou coas periodistas que acudiron á presentación.
Eu queríavos chamar a atención sobre esta última parte. Moitas veces hai persoas que amparándose na tradición xustifican a parálise de certas cousas e non permiten a evolución nin os avances. E non me refiro ó mundo taurino. Refírome, sobre todo, ó xeito de pensar: a relixión, as costumes, a cultura, etc...
O Mundo é algo vivo que ten que ir mudando día a día de xeito que cada quen poida pensar por si mesmo/a e se poida expresar. Xa non cabe unha única maneira de ver as cousas por mor de ter que respectar as tradicións.
Sexamos todos/as un pouco Alaska.